Ik heet Armand Hubertus Hessels en ben in Aruba geboren op 6 december 1953. Sinds maart 2005 ben ik getrouwd  met Micheline Bury. Ik heb 2 kinderen (Erik en Karen) uit een eerder huwelijk. Ik woon in een heerlijke omgeving op Turibana 22, Noord, ARUBA.

Net als veel mensen was ik lange tijd niet bijzonder geïnteresseerd in gemeenschapszaken als ‘de politiek’. Daar kwam plotseling verandering in toen ik bij werkzaamheden om fietspaden te introduceren in Aruba, geconfronteerd werd met corruptie: een minister moest geld hebben voor zijn handtekening om fietspaden mogelijk te maken. Dat weigerde ik pertinent.

Hierop volgde een periode waarin ik me verdiepte in de politiek op Aruba. Het resultaat hiervan is beschreven in het boek ‘Goed bestuur en de politieke realiteit’. Dit werd jaren daarna gevolgd door een completer overzicht van de Arubaanse politiek in het boek ’25 jaar Status Aparte. Een politiek paradijs’. Beide beschrijven de rol van de politiek met betrekking tot de gezondheid van de gemeenschap.

Tussendoor heb ik het (Papiamentstalig) boek: ‘Zwangerschap en bevalling in harmonie’ gepubliceerd. Veel meer een boek naar mijn smaak. Maar…het schrijven van dergelijke boeken naast ‘normaal’ werk en andere activiteiten is een (te) zware belasting. Gelukkig is daar verandering in gekomen.

Een nieuw leven!

Op 14 februari 2013 om 10 uur ‘s ochtends gebeurde wat velen, behalve ikzelf, lange tijd vreesden: mijn aorta ‘scheurde’. In december 1999 werd vastgesteld dat ik een aneurisma had in het deel van de aorta dat direct uit het hart komt. Een eventuele operatie was te riskant. Om problemen te voorkomen, moest ik de rest van mijn leven een heel rustig leven leiden en jaarlijks de aneurisma laten controleren. Ik moest ook meteen mijn werk als gymnastiekleraar er aan geven. Mijn nieuwe baan als counselor voor leerlingen was (fysiek) veel rustiger.

Een aneurisma is een plek in de slagader die is verwijd. Daardoor is hij zwakker met een grote kans dat hij op een gegeven ogenblik scheurt.

Toen ik op Valentijnsdag op school tegen de vlakte ging, kwam het geen moment in me op dat dit was wegens de aneurisma. Pas toen een scan in het ziekenhuis aangaf dat het inderdaad om de aneurisma ging dacht ik: “OK, dat betekent dus het einde van mijn leven”. Reeds vanaf december 2000 wist ik dat op eilanden als Aruba een probleem van de aneurisma zonder meer betekent dat dit in korte tijd leidt tot de dood omdat de interne bloeding niet gestopt kan worden. Slechts in grote landen die zich een gespecialiseerd ziekenhuis in openhartoperaties kunnen veroorloven, is er een overlevingskans indien binnen 30-60 minuten operatief ingegrepen kan worden.

Daarom was mijn cardioloog terecht niet optimistisch over mijn overlevingskansen. Toch stelde hij alles in het werk, in samenwerking met de nationale zorgverzekeraar AZV, om mijn transport naar Colombia met de Air Ambulance te regelen. Uiteindelijk werd ik 15 uur nadat het probleem zich voordeed geopereerd. Het was een gecompliceerde operatie waarbij het beschadigde stuk aorta werd verwijderd en vervangen door een kunstbuis waaraan verschillende kransslagaderen werden verbonden voor de voeding van het hart zelf. Bovendien werd de aortaklep vervangen  door een kunstklep.   

Volgens de opererende cardiologen bedroegen de kansen om de operatie te overleven niet meer dan 5%. Maar dat was al hoog indien in aanmerking wordt genomen dat patiënten het voortraject van 15 uur normaal gesproken niet overleven, die kans was minder dan 1 op de miljoen. Niet voor niets herhaalden zowel mijn cardioloog in Aruba als die in Colombia dat ik slechts kon overleven door een wonder: “Meneer Hessels , dit was een wonder!”.

Bovendien waren zij onder de indruk van mijn snelle herstel na de operatie. De eerste 5 dagen na de operatie bracht ik door op de Intensive Care. Ik was werkelijk heel zwak. Maar reeds na 2 weken fietste ik (op de hometrainer) en deed ik eenvoudige maar effectieve oefeningen. En precies 3 weken na de operatie was ik terug op Aruba, erg zwak maar heel blij en erg dankbaar voor al die mensen die hadden bijgedragen dat ik in leven bleef. Dat waren de directie en personeel van Colegio Arubano die effectief  E.H.B.O.  hebben toegepast en ervoor hebben gezorgd dat de ambulance er in recordtijd was; het ambulancepersoneel dat mij heel professioneel behandeld en gestabiliseerd heeft; het ziekenhuispersoneel dat eveneens al het mogelijke deed om de situatie verder te stabiliseren en mij rust te geven; mijn cardioloog die het besluit nam mij direct naar Colombia te sturen met de Air Ambulance; AZV-personeel dat erg hard heeft gewerkt om de Air Ambulance zo snel mogelijk op Aruba te krijgen en de contacten legden met een vermaarde specialist om mij te opereren; het personeel van Air Ambulance (uit Bogota) en het ziekenhuispersoneel in Bucaramanga. Ik ben ook erg dankbaar voor mijn land Aruba, want hoe klein het ook is, het heeft een publieke zorgsysteem ontwikkeld dat hard werkt om een goede service te verlenen. En een bijzondere woord van dank gaat naar mijn vrouw Micheline, want in alle consternatie  hield zij het hoofd koel en ondernam bepaalde initiatieven waarvan ik overtuigd ben dat die, samen met die van de eerder genoemde mensen en instanties (!), er toe hebben bijgedragen dat ik dit verhaal kan navertellen.

Toen wij bij het ziekenhuis aankwamen vroeg het ambulancepersoneel aan Micheline wat de reden kon zijn van mijn toestand. Zij vertelde dat ik een aneurisma-patient was en daarvoor onder controle stond van de cardioloog. Nadat zij dat zei keek het personeel elkaar aan en zweeg.  Dat was logisch want zij beseften heel goed wat dat betekende: een verloren zaak. Toen de cardioloog kort daarop arriveerde en mij zag was zijn eerste reactie aan Micheline dat hij voor alle zekerheid een scan moest laten maken maar dat hij betwijfelde of ik de scanruimte levend zou halen (mijn huidskleur was al grijs, ik was ijskoud was en mijn bloeddruk bijna afwezig). Op dat moment bedacht Micheline tot wie zij zich kon wenden om er aan mee te helpen mij in leven te houden. Het had geen zin te twijfelen aan mijn cardioloog aangezien wij zelf al jaren wisten dat er in dit geval geen overlevingskans was. Daarom ook overdacht zij de mogelijkheid van een ‘interventie vanuit de spirituele dimensie’:  zij herinnerde zich hetgeen een spirituele therapeut haar jaren daarvoor had verteld, namelijk dat elke persoon op aarde een ‘spirituele begeleider’ heeft die voor hem zorgt.

In eerste instantie dacht zij aan haar moeder die een aantal jaren daarvoor was overleden. Maar zij voelde meteen dat dat niet OK was. Daarop dacht zij aan een oude vriend die nog voor haar moeder overleden was, maar dat had hetzelfde effect. Haar gedachten gingen toen naar mijn vader die meer dan 10 jaar daarvoor was overleden. En zodra zij aan hem dacht zag zij hem direct en heel duidelijk voor zich: zoals altijd met een serieus gezicht en met zijn kleren als vanouds aan.

Zij vroeg hem: “Cor, kun je toestemming vragen om Armand hier op aarde te houden”? En zonder te antwoorden richtte mijn vader zijn aandacht op mij en strekte zijn armen en handen naar mij uit alsof hij mij tegen wilden houden om naar zijn wereld over te stappen. En zo heeft Micheline hem urenlang zien staan tot ik eindelijk de operatiekamer in Bucaramanga binnen werd gereden. Daarop (het was inmiddels 3 uur ’s ochtends) ging zij naar ‘huis’ om even te slapen aangezien de operatie best lang zou duren. Nadat zij de volgende ochtend terugkwam werd haar verteld dat de (9 uur durende!) operatie succesvol was verlopen. Meteen ‘riep’ zij mijn vader weer op die wederom met hetzelfde serieuze gezicht ‘verscheen’. Pas toen Micheline uitdrukking gaf aan haar blijdschap en dankbaarheid en hem benaderde om hem een kus te geven, glimlachte hij en verdween daarop geleidelijk.

Vanzelfsprekend was ik behoorlijk geëmotioneerd toen Micheline mij dit verhaal vertelde nadat ik na een paar dagen weer enigszins op krachten was gekomen. Natuurlijk nam ik haar serieus want niemand verzint iets dergelijks op zo’n belangrijk moment. Micheline is gewoonweg altijd heel serieus dus ik had geen enkele reden om aan haar woorden te twijfelen. Bovendien herhaalden alle betrokken artsen steeds dat het domweg ongelooflijk was dat ik was blijven leven. En voor Micheline was het ‘vreemd’ dat kort nadat zij ‘contact had gezocht’ met mijn vader, mijn huidskleur zich enigszins normaliseerde, ik minder zweette en rustiger werd. Ook Micheline voelde een rust over zich heen komen en zij vreesde er niet meer voor dat ik zou overlijden. Zij voelde dat mijn vader mij beschermde!

Intussen ben ik herstellende hoewel ik voel dat ik niet meer het niveau ‘van vroeger’ bereik. Regelmatig ben ik duizelig of zie ik dubbel en word ik snel moe terwijl mijn geheugen me nog wel eens in de steek laat. Ik hoor mijn kunstklep heel duidelijk en moet bepaalde belangrijke medicijnen mijn leven lang slikken. Daarom ook moet ik rustiger leven hetgeen al mijn vrienden en kennissen mij dagelijks inprenten om ook echt te gaan doen. Maar het allerbelangrijkste is wel dat ik nog leef en dat is echt groots. Nu is de uitdaging om te trachten uit te voeren hetgeen mogelijk een belangrijke missie kan zijn in mijn leven.

Armand Hessels - 3 September 2013